Het begint er op te lijken. Nog even wachten op de zon en dan is het in ons park een bonte belevenis van sneeuwklokjes en bonte krokussen.
Misschien willen we wel te snel want, wees eerlijk, je wilt de bloemen wel uit de grond kijken. Maar toch, elke keer dat je in het bos loopt zie je de charme van dat wat er nu staat. Neem de bonte krokus. Normaliter komt eerst het sneeuwklokje op en kort daarna de bonte krokus. In aantallen overweldigt het sneeuwklokje de bonte krokus, dat is geen discussie, alleen zien we ze dit jaar vrijwel gelijktijdig. Het lijkt wel een onderlinge strijd te worden: “ik wil eerst”.
Wat we nu ook zien zijn de bladeren van de Italiaanse- en de gevlekte aronskelk. Het duurt nog even voor de bloei, maar toch, het eerste teken van leven is er. Dit geldt ook voor de bladeren van de holwortel en vingerhelmbloem. Beide planten lijken veel op elkaar. De bladvorming is vrijwel gelijk en pas bij de bloei kun je de verschillen zien. Op de Swarte Singel, aan de voet van de lindebomen zie je het blad van beide planten tussen de snelgroeiende twijgen, ook wel waterloten genoemd.
Wij zijn niet de enigen die geïnteresseerd zijn in het wel en wee van het landschapspark. We zien met regelmaat fotografen die voor hen interessante objecten vastleggen. De mevrouw, hierboven op de foto, gaf aan dat zij geboeid is door de verscheidenheid aan stinzenplanten en met enige regelmaat het park bezoekt.
Ook een fascinerend beeld is de dauw op de bloemen, zoals op de bonte krokus. Deze staat tussen een overweldigende hoeveelheid blaadjes van de bostulp die we werkelijk door het hele park zien. Of ze allemaal tot bloei komen is de vraag; afwachten dus…
Anneke Kuiper